Przypadek historyczny albo sprawiedliwość dziejowa spowodowały, że rozstrzygam o swojej polskości, o swoim etycznym człowieczeństwie w Olsztynie, na Warmii i Mazurach, nie odżegnując się od tradycji innych wspólnot, bo i one złożyły się na kształt moralny mojej małej ojczyzny, której otwartą wizję pielęgnuję w sobie. Odkrywając i tworząc polską tożsamość, odkrywam i cenię humanistyczne dziedzictwo bałtyckie, pruskie, niemieckie, polskie w tym celu, aby dowieść, że współtworzę wolną i sprawiedliwą ojczyznę, szanując dobro bliźnich narodów i społeczeństw, których pamiątki czas rozsypał na bliskiej i dalekiej ziemi. To nie są jedynie pamiątki narodów i rodzin, lecz pamiątki ludzkości. Rozmyślając tak o tej wspólnocie kultur i dziedzictwa, o wartościach uniwersalnych wypływających z szacunku dla godności człowieka, którego osobiste i zbiorowe symbole Historia pozostawiła teraz nam, obywatelom demokratycznej Polski, przemyślałem swoją potrzebę tożsamości i pewności egzystencjalnej, i zrozumiałem, że teraz ja – przedstawiciel kolejnego pokolenia urodzonego na Warmii i Mazurach – jestem spadkobiercą lokalnego krajobrazu, dorobku wielokulturowych społeczności i współuczestniczę w symbolicznej i realnej wspólnocie Bałtów, Niemców, Polaków, Warmiaków, Mazurów, Europejczyków. Że jestem świadomym spadkobiercą wielonarodowej i wielokulturowej „Atlantydy Północy”, oraz krytycznym i rozumnym obywatelem Warmii i Mazur, Polski, Europy.

Kazimierz Brakoniecki